Ik neem jullie mee naar waar het ooit allemaal begon, de allereerste klachten die hadden kunnen wijzen op de diagnose die ruim twee jaar later werd gesteld. Hieronder twee foto's van mijn eerste klachten.. en pijn dat het deed, het was echt heel naar.
Ik neem jullie mee naar September 2022.
Het jaar waarin mijn partner en ik vanuit de knusse authentieke binnenstad verhuisde naar een van de buitenwijken omdat wij het geluk hadden een particuliere woning te bemachtigen door gewoon een rondje door onze prachtige stad te wandelen en bij toeval kwamen we een huis tegen, met een bord van "Heimstaden" erop, een dixie en een beetje gegoogle bleek al snel dat het huis door een andere instantie werd verhuurd dan op Google werd verkondigd, dit bleek Heimstaden te zijn. En zoals vele mij kennen ben ik niet van het afwachten maar gewoon doen, dus toen heb ik Heimstaden gecontacteerd. Al snel kregen we een rondleiding en moesten we de nodige documenten aanleveren, dit uiteraard allemaal uitgevoerd. En toen kregen we in oktober 2022 te horen dat de woning aan ons toegewezen was en dat we mochten verhuizen.
Wij waren uiteraard door het dolle heen, eindelijk uit die dure particulieren appartementen in de binnenstad en een huis! Natuurlijk hebben we het gelijk gedeeld met mijn zusje en haar partner en ook gelijk gevierd. We hebben gekeken naar nieuwe meubels, ook die hebben we weten aan te schaffen. Het huis werd inclusief vloer, nieuwe keuken en nieuwe badkamer geleverd. We kregen hulp met schilderen van de vader van de partner van mijn zusje en toen leefde de moeder van mijn partner nog, helaas was ze al wel ziek maar alle beetjes die ze kon helpen stond ze altijd voor ons klaar zoals de auto meenemen voor het stort. Of verhuizen van de meubels met de auto, ook de zoon van een goede vriend van ons stond klaar om mee te verhuizen. Wij hebben zoveel hulp gekregen, met name van mijn zusje en haar partner en vrienden dat we alles uiteindelijk over hebben weten verhuizen en toen begon het inrichten.. want nu hadden we heel veel kamers ineens. Uiteindelijk is alles helemaal goed gekomen en heeft elke kamer een leuke bestemming gekregen. Rond die tijd zijn ook mijn eerste klachten begonnen, oktober 2022/november 2022 was het vrij koud voor de tijd van het jaar en elke keer als het onder de 20 graden bleek te zijn, kreeg ik last van witte vingers maar ook witte tenen.. het was naar, het voelde alsof ik geen vingers en/of tenen meer had.. alsof ze aan het afsterven waren en niet meer terug kwamen.
Ik ben er toen mee naar de huisarts gegaan want ik wist mij er geen raad meer mee, het was niet alleen buiten dat ik er last van had maar ook gewoon binnen in huis. Zodra ik naar de badkamer ging of naar boven (waar alles enkel glas is) had ik in enkele seconde spierwitte handen en/of voeten en niet voor een paar minuten, nee voor uren bleven ze spierwit. Daarna gingen ze tintelen, werden ze paars en uiteindelijk herstelde ze en werden ze weer rood. De huisarts vertelde mij al snel dat het om het fenomeen van Raynaud gaat.
Raynaud: het fenomeen van Raynaud is een situatie waarbij de bloedstroom naar ledematen zoals de handen en voeten in aanvallen vermindert. Dit komt doordat de spiertjes in de wand van de kleine slagaders tijdelijk verkrampen, waardoor de kleine slagaders vernauwen en aanvoer van bloed naar bijvoorbeeld de vingers afneemt.
De huisarts vertelde me ook dat je er speciale zilverdraad handschoenen voor kunt aanschaffen, die kun je dragen zodat de bloedstroom beter gereguleerd blijft en je er minder last van hebt, je hebt er ook sokken, onderbroeken en hemden van. Maar voor mij waren handschoenen en sokken dan voldoende. Al gauw kwam ik erachter dat ik ze vanuit de zorg vergoed kreeg, dus toen heb ik er gelijk een aantal van aangeschaft en in gebruik genomen. En het werkte tot een zekere hoogte, als het kouder werd dan 10 graden dan had het voor mij geen nut meer, het ging rechtstreeks door de handschoenen heen. Achja, was ik toch een beetje geholpen toch?
De verhuizing is met hulp van vrienden en familie helemaal goed gekomen en naast het fenomeen van Raynaud kreeg ik al gauw last van andere klachten.. maar omdat we midden in de verhuizing en behang krabben zaten dachten wij dat het wellicht wel de overbelasting zou zijn van het behang krabben op mijn polsen. Ook hiervoor naar de huisarts gegaan en ook die concludeerde eerst dat het mogelijk om overbelasting zou gaan en dat ik het maar even moest afwachten.. en dat heb ik gedaan, afgewacht.
Tot dat de pijn erger werd, ik kon mijn pols nauwelijks nog gebruiken. Het deed verschrikkelijk veel pijn, ik kon niet meer werken en ik werd er heel ziek van. Terug naar de huisarts, doorverwijzing naar de fysiotherapeut een speciale hand/pols dokter. Die kwam op de diagnose dat ik Carpal Tunnelsyndroom zou hebben, ik moest een nachtbrace aan laten meten en ik moest een speciale prik bij de huisarts laten zetten. Maar ook dit mocht niet baten, de klachten en pijnscheuten bleven komen en ik was eigenlijk wel een beetje klaar met de speciale hand/pols dokter en ook met de huisarts, wat moest ik nu dan..
Ik tobte door en dacht, het komt vanzelf wel weer goed.. De lente en zomer kwamen om de hoek kijken van 2023 en ik had nog steeds last maar wel minder dan in de winter tijd dus ik werkte wat minder omdat ik zoveel last had en ik keek het met de dag een beetje aan. De periode dat mijn partners moeder zo ziek werd kwam eraan en al snel wisten wij dat ze niet meer beter zou worden. Deze periode heeft vooral bestaan uit herinneringen maken met iedereen, kosten wat het kost de laatste momenten nog kunnen pakken met elkaar. Naast dat zijn moeder ziek was, werd ook ineens mijn opa (vader van mijn moeder) ziek, hij ging ook vrij hard achteruit maar was al 92 jaar dus wel een mooie leeftijd om uiteindelijk te gaan. Juni 2023 is mijn partner zijn moeder overleden, we hebben een prachtig afscheid met z'n alle neergezet, zijn zusje heeft een prachtig stuk op de piano gespeeld (want dat is echt een toptalentje achter de piano) en ik denk dat iedereen een fijn gevoel had van het afscheid. Niet heel veel later, ruim 1 maand later overleed mijn opa, ook hiervan hebben we een fijn afscheid gehad.
Opa was de allerlaatste die van mijn moederskant nog leefde, mijn moeder was in 2017 overleden, haar broer (mijn oom) is ook in 2017 overleden en mijn oma (moeder van mijn moeder) is in 2021 overleden en in 2023 ging opa dan ook eindelijk terug naar de rest van de familie. We hebben met zijn alle, zelfs mijn vader was erbij aanwezig en Wil, een prachtig afscheid gehad. Op de kist hadden we rozen gedaan, allemaal kaartjes geschreven aan mama en oma en in het zakje aan de roos hebben we het as van mama gedaan zodat ze allemaal weer herenigd waren in het graf. En daarmee sloten we voor ons beide een hele moeilijke, maar bijzondere periode af.
Reactie plaatsen
Reacties