Voorstel rondje..

Vorig jaar (2024) ben ik 30 jaar geworden, ik heb een super lieve en zorgzame partner waar ik vorig jaar ook mee ben getrouwd en samen wonen we in een vestiging stadje in Gelderland waar we allebei geboren en opgegroeid zijn. Mijn partner is 4,5 jaar jonger dan mij, heeft nog een oudere broer en een jonger (half) zusje die hij beschouwt als eigen zusje. Zijn moeder is juni 2023 overleden aan de gevolgen van uitgezaaide alvleesklierkanker nadat ze schoon verklaard was van haar borstkanker. (not fair, hoe kan het soms zo lopen..) Toen hij ongeveer zes jaar oud was besloten zijn ouders te gaan scheiden, dit heeft een lange nasleep gehad waarbij hij soms het gevoel had dat hij moest kiezen tussen zijn ouders. Wij praten gelukkig veel in onze relatie, wat dit met hem gedaan heeft en hoe hij dit nog probeert te verwerken op sommige momenten in zijn leven. Zoals ik mijn eigen verleden nog steeds op sommige plekken en momenten een verwerking probeer te geven.

Nog niet zo heel erg lang geleden is zijn moeder overleden, dit heeft veel los gemaakt bij mijn partner. Is ook niet gek, ben je nog zo jong en moet je ineens je moeder los laten.. iemand die er altijd voor andere was, altijd klaar stond om mee te babbelen en echt een gezelligheidsdier was. Naast dat het een hoofdstuk voor ons heeft afgesloten, hebben wij op verschillende plekjes in huis momenten gecreëerd, herinneringsplekjes om gewoon even stil te staan bij hun. En dan zeg ik hun omdat niet alleen mijn partner's moeder is overleden. Mijn eigen moeder is inmiddels al langer geleden overleden maar ook zij mocht nooit zestig worden, nooit oma worden, dat gemis is groot. Mijn partner heeft haar helaas nooit gekend, maar door erover te praten en naar foto's en filmpjes te kijken leert hij haar achteraf toch nog een beetje kennen. Met mijn moeder heb ik veel meegemaakt, ik herdenk haar positief want uiteindelijk had ze al jaren een probleem en dat was alcohol. Dit maakte mijn moeder anders, als persoon.. haar karakter, ze was veranderd uiteindelijk heeft ze leverkanker gekregen wat uitzaaid naar de slokdarm en al gauw naar de longen waarna ze uiteindelijk is overleden. Ze heeft geen makkelijke jeugd gehad, veel meegemaakt en mijn moeder kon dit niet correct verwerken en besloot daarom te grijpen naar alternatieve zoals bij haar het hele zware alcoholmisbruik. Dit klikte nooit tussen mij en mijn moeder. Ik kon er slecht mee omgaan, ze werd gewoon totaal anders als ze een slokje op had en het bleef nooit maar bij een slokje of een drankje.. het nam haar hele leven over.

Vroeger als kind was mijn moeder echt een powervrouw, mijn vader werkte internationaal en wij zijn met vier kinderen thuis en mijn moeder deed het hé! Vier kids verzorgen, waar eentje (ik) soms vrij uitgelaten was. Menig omstandiger had denk ik het gevoel dat ik mogelijk ADHD zou hebben, maar ik kon mijn ei gewoon niet kwijt in ons gezin. Ik voelde mij als kind altijd al anders als de andere en ik gedroeg mij ook anders, uiteindelijk trok mijn moeder dat toch niet helemaal en toendertijd was de jeugdzorg heel makkelijk.. was je kind te druk, kon je er om een of andere manier niet mee dealen? Prima, dan bellen we gewoon de ggz en dan laten we het kind uithuisplaatsen. Ik mag ook niet alleen mijn moeder de schuld geven, schuld is eigenlijk een groot woord.. want het heeft mij wel gemaakt tot de vrouw die ik vandaag de dag ben. Zelfstandig, een hele dosis aan geschiedenis die ik geen enkel kind toewens, trauma's die voor PTSS hebben gezorgd, mentale breakdowns die in het verleden tot zelfmoordpogingen leidde. Maar uiteindelijk heb ik alles weten te doorbreken en gevochten voor een toekomst, aan mezelf gewerkt om mijzelf te veranderen als persoon. Om te gaan met regels, om te gaan met moeilijkheden en angst verwerken. Naast mijn moeder heeft mijn vader hier een groot aandeel in gehad, mijn vader werkte internationaal kon niet zomaar terug komen want wij leefde een vrij luxe leventje en dat moest betaald worden en mijn moeder werkte niet (huisvrouw). Dus besloot mijn vader om via de huisarts een intake te verkrijgen voor Herlaarhof, een psychiatrische inrichting in Noord-Brabant dit was toentertijd onder beheer van Reinier van Arkel Stichting.

Destijds (2003, waar ik ongeveer 9 jaar oud was) was de reden van aanmelding: "Sophie Margot laat al langere tijd gedrag zien waar ouders (met name moeder) zich zorgen over maken. Ouders geven aan dat er nu duidelijkheid moet komen zodat de juiste behandeling kan worden ingezet. Er is sprake van jarenlang destructief gedrag. Ze vernielt spullen van zichzelf en anderen, steelt geld en snoep zowel thuis als op school. Het lijkt obsessief gedrag. Ze is blijven zitten in groep 4 omdat ze veel concentratieproblemen heeft. Bij voorbaat lijkt ze al dwars te liggen. Ze slaapt onrustig in, heeft huilbuien, is fatalistisch ingesteld, lijkt depressief en ongelukkig." Wat wil je? Mijn ouders houden niet van elkaar, mijn moeder grijpt bij elk pijn naar de fles, zit graag bij andere mannen in huis, vader is er nooit. Hoe wil je nou echt dat ik mij voelde? Maar dit is achteraf gezegd, want ik was maar 9 jaar, dus misschien was ik wel gek. Ik werd in elk geval opgenomen november 2003, ik begon op de groep crisisgroep: Panda en groeide al gauw door naar de behandelgroep: Flipper. Ik werd meervoudig onderworpen aan testen omdat er "schijnbaar" echt iets mis met mij zou moeten zijn en dat moest onderzocht worden door psychologen, psychiaters, verpleegkundige.. je werd eigenlijk letterlijk uitelkaar getrokken. Deze inrichting was gesloten, de deuren van je slaapkamer waren gigantisch dik eigenlijk een soort gevangenis want als je hem opendeed dan ging er een heel hard alarm af. Bij je slaapkamer ramen zaten trallies, er was een school en zwembad op het terrein en in het weekend als je geluk had mocht je naar huis.

Ik had dat geluk, elk weekend stond papa samen met mijn oudere zus klaar om mij vrijdag middag op te halen en op zondagavond moest ik weer terug zijn. Je woonde daar niet alleen, je had iets van 10 tot 12 verschillende groepen in het gebouw. Verschillende leeftijden, ook echt heftige groepen waar mensen dan probeerde te ontsnappen en ze met 6 man sterk jongeren op de grond drukte zodat ze niet "ontsnapte". Best indrukwekkend als je daar als 9-jarige mee te maken krijgt. Alle verslagen uit die tijd heb ik bewaard omdat ik altijd heb volgehouden dat er met mij nooit iets mis was, elke kind is toch wel is druk? Moet je daarvoor nou gelijk iemand uit huis plaatsen? Ik heb er uiteindelijk vrij lang gewoond en mocht in december 2005 terug naar huis maar nog wel met therapie op Herlaarhof, dit heb ik tot september 2006 nog gevolgd. Echter besloot vader in september 2006 niet langer te willen deelnemen aan de behandeling/besluitvorming van mijn behandeling. Er is toen een anonieme melding gedaan vanuit Herlaarhof bij het AMK (Raad voor de Kinderbescherming) hier is mijn moeder ook van op de hoogte gesteld in april 2007. Toen is de hele zaak overgezet aan de Raad voor de Kinderbescherming, kinderrechters en jeugdzorg. Toen het eindverslag kwam stond er zoveel in, vanuit daar is het eigenlijk ook nooit opgehouden. Ik was toen eigenlijk al het zwarte schaapje van de familie en als ik iets verkeerd deed, dan werd jeugdzorg wel ingeschakeld en ging ik weer naar een andere groep. Mijn moeder deed mij ieder jaar weer bij de huisarts een onderzoek ondergaan want ze bleef volhouden dat er echt iets mis was met haar dochter.

Een citaat uit een van de eindverslagen is als volgt: "Sophie-Margot is een inmiddels 11 jarig, gemiddeld intelligent meisje. Ze heeft nu veel beter inzicht in zichzelf gekregen en daardoor ook een positiever zelfbeeld. Ze durft zich kwetsbaar op te stellen en om hulp te vragen en kan haar gevoelens beter verwoorden. Wanneer ze zich onzeker voelt kan ze terugvallen in oud gedrag. Wat bij haar goed werkt is dan een keuze geven: je past je aan of je gaat even weg. Het is voor haar extra belangrijk dat er overeenstemming is tussen wat je zegt en uitstraalt." Vanuit hier heb ik kort thuis gewoond, ik kon niet goed omgaan met het feit dat mijn ouders al gescheiden waren. Mijn vader er met mijn oudere broer en zus vandoor was en ik samen met mijn jongere zusje bij mijn problematische moeder achterbleven. De melding vanuit de Herlaarhof is ook terecht geweest bij de Kinder Bescherming, mijn moeder had toen al een alcoholprobleem en Herlaarhof vondt mijn moeder niet geschikt voor de zorg van mij, onder zoveel invloed van alcohol. Vanaf dat moment werden we langs kinderrechters, de Raad van de Kinderbescherming gestuurd en uiteindelijk besloot een kinderrechter dat de melding bij mijn oudere broer en zus eraf werd gehaald, bij mijn zusje liep het door tot haar 16e en bij bleef het tot mijn 21e aanwezig door mijn uithuisplaatsing.

Doordat ik nog steeds onder toezichtstelling stond, niet om kon gaan met mijn moeder's alcohol probleem, het verlaten van mijn vader en de nieuwe relatie van mijn moeder, mijn moeder die mij van een van de beste scholen aftrok vanwege de verhuizing begon ik al gauw weer destructief gedrag te vertonen, wat bestond uit spijbelen, weglopen, niet luisteren naar ouders, lange tijd wegblijven van huis, niet meer thuis komen, slechte vrienden, slechte gewoontes. Ik werd hierdoor vervolgens uithuisgeplaatst in 2008 tot 2009, 2011 tot 2012 en van 2012 tot 2015 kreeg ik nog hulp aan huis. Want mijn ondertoezichtstelling liep tot mijn 21e.. Met wat leugentjes als.. mijn moeder is volledig van haar alcohol probleem af, ging ik vanuit de laatste uithuisplaatsing op de woongroep "De La Salle" in Noord-Brabant, weer naar huis en ontving ik Hulp aan Huis, die met mij kwam praten en mij hielp met school en het omgaan van weer "thuis wonen".

In de tussentijd studeerde ik, grafisch want dit is iets wat ik altijd al wilde doen. Ik had de aandacht ervoor, ik vondt het leuk en ik studeerde dan ook met twee diploma's (mbo 1 en mbo 2) af in 2015. Daarna was ik eigenlijk al wel klaar met school, ik had namelijk 97% procent afwezigheid, slaagde met 0% fouten in een keer en kreeg het prachtige tegeltje op mijn diploma uitkering: "Sophie Margot maakt haar eigen onderwijs." Ik vond het belachelijk, want ik had daar eigenlijk niks geleerd. Ik ging enkel naar de grafische lessen en dat was voor mij belangrijk en in mijn eind resultaten heb ik dit ook bewezen dat je eigenlijk geen onderwijs hoeft te volgen als je ergens een passie voor hebt.

Ik zat nog steeds in een nare situatie thuis omdat mijn moeders alcoholproblemathiek haar hele leven eigenlijk overgenomen had, ze had zelf wat stoornissen mogelijk ontwikkeld over de jaren, want als je eigenlijk vanaf 2005 (de scheiding van mijn ouders) al veel alcohol drinkt, waardoor je opstaat en naar bed gaat met alcohol dan ben je niet meer jezelf. Het kwam zelden voor dat wij onze moeder nog nuchter zagen. Mijn jongere zusje woonde inmiddels al geruime tijd bij haar vriend, wat er uiteindelijk voor heeft gezorgd dat ik een normale relatie met haar heb gekregen. Ik denk als dat nooit was gebeurd dan had ik nooit zo'n fijne relatie met haar kunnen krijgen. Want door mijn jonge problematiek heb ik mijn zussen veel ellende aangedaan door mentaal iedereen tegen elkaar uit te spelen om mijn eigen gedrag voor mezelf normaal te maken en dat was het niet.

Ik besloot na mijn studie dat ik even iets anders wilde, die geschiedenis.. zoveel ellende met jeugdzorg, uithuisplaatsingen, gedachtes aan zelfmoord omdat ik het idee had dat ik niet voldoende was, door de pesterijen op de middelbare school omdat ik in zo'n jeugd zat.. ik trok het gewoon allemaal niet meer en ik had mijn diploma dus ging ik solliciteren.. maar niet zomaar solliciteren, ik was toen nog 20 jaar en ik ben gaan solliciteren op banen in het buitenland, december 2015 werd in aangenomen bij Euroccor in Sofia, Bulgarije. Ik kan eigenlijk al vrij snel beginnen, dus januari 2016 vloog ik met 2 volle koffers naar Sofia, waar ik uiteindelijk 9 maanden heb gewoond en gewerkt voor een Belgisch bedrijf. Vrienden heb gemaakt, mezelf nog verder zelfstandig heb ontwikkeld. Mijn moeder en stiefvader kwamen op bezoek. Mijn zusje en haar vriend zijn op bezoek gekomen, heerlijke vakanties gehad. Elke maand vloog ik een weekend naar huis, want in die tijd kon dat.. voor een retourtje van € 35 euro vloog je gewoon heerlijk op en neer. Op een gegeven moment had ik het ook wel weer gehad en besloot ik terug naar huis te komen, helaas liep dat niet helemaal lekker en al snel ontstonden er ruzies tussen mijn stiefvader en mij omdat mijn moeder dan zoveel gedronken had en de zaken in huis verdraaide en ik de zondebok was.

Op een gegeven moment is dat gebroken, waardoor ik op een dag gewoon het huis niet meer in kwam. Mijn moeder had vanuit binnen de deuren op slot gedraaid en de sleutels erin laten zitten. Toen heb ik snel een koffer mogen inpakken en toen heeft mijn oudere broer, die inmiddels in het oude huis van mijn vader woonde mij tijdelijk in huis genomen tot ik met hulp van de gemeente een woning in Noord-Brabant bemachtigde en op kamers ging. Hier maakte ik vrienden, leerde ik uitgaan, ik probeerde nog een studie maar dit was toch niet voor mij weggelegd. Ik besloot uiteindelijk toch maar weer naar Portugal te gaan, om te wonen en werken voor TP, weer een gave ervaring waar ik veel vrienden en herinneringen heb op gedaan. Echter.. kwam aan die droom snel een einde omdat mijn moeder toen ziek werd. Ze hebben het wat langer voor mij verborgen gehouden, maar uiteindelijk wel medegedeeld, toen mijn moeder verder achteruit ging.. ben ik in september 2017 terug gevlogen naar Nederland, ik heb mijn moeder toen voor het eerst sinds juni 2017 op 28 september 2017 weer gezien maar wat ik zag.. dat was mijn moeder helaas niet meer. Er was niks meer van over, ik had geprobeerd contact te houden in Lissabon maar mijn stiefvader was best boos geworden dat ik alsnog naar Lissabon was gegaan terwijl ik stiekem met mijn moeder belde en appte en die had het mij gewoon vergeven en die begreep het wel. Alleen toen ik terug kwam.. moesten we stiekem langs mijn moeder, zodat ik nog een soort van afscheid kon nemen. Want op 30 september 2017 overleed mijn moeder aan de gevolgen van leverkanker, wat inmiddels volledig uitgezaaid was. Haar overlijden, hoe alles is gegaan en dat ik eerst niet welkom was toen ze overleden was, omdat mijn stiefvader daar een stokje voor stak maar uiteindelijk kon ik toch nog afscheid nemen en mocht ik toch naar binnen komen.. is het nog goed gekomen.. Maar toendertijd kan ik mij herinneren dat ik er ontzettend veel moeite mee had, dat mijn moeder er ineens niet meer was. En dat ik spijt had dat ik alsnog naar Lissabon ben gegaan ondanks dat mijn moeder ziek was. Mijn moeder vondt dat ik moest gaan, want dit waren levenservaringen en ze had nog wel even.. maar soms neemt het leven een onverwachtse wending en kan het zomaar over zijn.

Toen twee jaar geleden mijn schoonmoeder, de moeder van mijn partner overleed aan de gevolgen van alvleesklierkanker was dit ook weer een heftige flashback naar mijn moeder. Gelukkig overleed zij een stuk vrediger, niet zo ver weg als mijn moeder om het maar even zo te noemen. Haar overlijden was ook niet prettig, we kunnen het ons nog zo goed herinneren, ze werd in slaap gebracht.. maar zo vaak stopte het kastje ermee en dan werd ze ineens wakker.. dat zijn geen fijne momenten.. maar toen het uiteindelijk zover was, ging ze wel vredig van wat ik van mijn partner heb begrepen.